Κυβερνιόμαστε από ανθρώπους που δεν έχουν δουλέψει ούτε μία ώρα στη ζωή τους. Δεν έχουν μπει ποτέ σε γραμμή παραγωγής, δεν ξέρουν τι θα πει 8ωρο, δεν έχουν παλέψει για ένα μεροκάματο.
Και όμως, νομοθετούν για μισθούς, εργασιακά, φόρους, συντάξεις. Πολιτικοί-πορσελάνες, παιδιά της βιτρίνας και των κομματικών γραφείων, γόνοι πολιτικών οικογενειών που δεν δούλεψαν ποτέ – γιατί απλώς δεν χρειάστηκε. Τους διόρισε η “παράδοση”. Τους ανέβασε το επίθετο. Τους στήριξε το σύστημα που βολεύει τους ανίκανους, αρκεί να είναι ξενόδουλοι και υπάκουοι. Και τους ανεχόμαστε.
Μας βγάζουν διαγγέλματα με γεμάτες τσέπες και άδεια βιογραφικά. Μας κουνάνε το δάχτυλο άνθρωποι που δεν έχουν περάσει ποτέ από ΑΣΕΠ, που δεν έχουν δουλέψει για το ψωμί τους, που θα καταρρεύσουν αν τους αφήσεις μισή μέρα χωρίς air condition και οδηγό. Ανέβηκαν εκεί που είναι χωρίς να ιδρώσουν. Και τώρα παριστάνουν τους σωτήρες.
Με μισθούς 7.000 ευρώ, με ασυλίες, με κρατικά αυτοκίνητα, και ένα βλέμμα τόσο αποκομμένο από την κοινωνία που δεν βλέπει ούτε τον θάνατο δίπλα του. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει Ελλάδα. Έχουν ζήσει μόνο στο καμαρίνι της. Είναι η πολιτική ελίτ του τίποτα.
Το αποτέλεσμα μιας Δημοκρατίας που έγινε κληρονομικό. Αυτή η χώρα δεν χρειάζεται πολιτικούς με τσέπες γεμάτες συμφέροντα και μυαλά γεμάτα αδιαφορία. Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να γνωρίζουν τι σημαίνει δουλειά, τι σημαίνει θυσία και τι σημαίνει πραγματική υπηρεσία στην πατρίδα. Όταν οι πολιτικοί μας είναι μόνο απόγονοι και κληρονόμοι, δεν έχουμε μέλλον, παρά μόνο ιστορίες αδιεξόδων και ανατροπών.
Η αλλαγή δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Η πολιτική ανανέωση ξεκινά από τη βάση, από τους ίδιους τους πολίτες, που θα σταματήσουν να ανέχονται τη σαπίλα και θα απαιτήσουν κάτι καλύτερο. Και αν δεν το κάνουν, τότε το μέλλον αυτής της χώρας θα είναι καταδικασμένο στην ίδια απαξίωση!