Ως δικηγόρος που υπηρετώ το λειτούργημα αυτό 36 ολόκληρα χρόνια με πίστη, αφοσίωση και ευσυνειδησία, δεν μπορώ πια να σιωπώ. Δεν μπορώ να κάνω ότι δεν βλέπω. Δεν μπορώ να συνεχίσω να αντιμετωπίζω τη Δικαιοσύνη σαν ιδανικό όταν γύρω μου διαλύεται η πίστη σε αυτήν.
Βλέπω αποφάσεις που δεν στέκονται ούτε νομικά, ούτε λογικά, ούτε ηθικά. Αποφάσεις που δεν ερμηνεύουν τον νόμο – τον παραχαράσσουν. Που δεν αποδίδουν δίκαιο – το καταστρατηγούν. Αποφάσεις απόλυτα αβάσιμες, χωρίς στοιχειώδη αιτιολογία, που θα έπρεπε να ντρέπονται να φέρουν υπογραφή δικαστική.
Και όμως φέρουν. Και εκτελούνται.
Αποφάσεις που βρωμάνε σκοπιμότητα, συγκάλυψη, φόβο ή ευθυγράμμιση με αλλότρια κέντρα εξουσίας. Αποφάσεις που ξεγυμνώνουν την ανεξαρτησία του θεσμού και αποκαλύπτουν ότι η "Θέμιδα" δεν είναι ούτε τυφλή, ούτε αμερόληπτη – απλώς κάνει ότι δεν βλέπει, όταν δεν τη συμφέρει να δει.
Και όσο η κοινωνία σωπαίνει, όσο οι πολίτες απογοητεύονται, όσο οι νέοι συνάδελφοι μαθαίνουν να σκύβουν το κεφάλι αντί να αγανακτούν, τόσο το φαινόμενο θα βαθαίνει. Η απαξίωση θα γίνεται κανονικότητα. Το άδικο θα ντύνεται με νομικούς μανδύες. Και η Δικαιοσύνη – εκείνη που κάποτε ήταν το τελευταίο αποκούμπι του πολίτη – θα μετατραπεί στο πρώτο του τραύμα. Δεν ισοπεδώνω.
Ξέρω καλά πως μέσα στο σώμα της Δικαιοσύνης υπάρχουν λαμπροί δικαστές, ευσυνείδητοι, ακέραιοι, αληθινοί λειτουργοί του Δικαίου. Τους τιμώ. Αλλά η σιωπή τους – όταν σιωπούν – πονάει περισσότερο από την κραυγή του άδικου.
Δεν ζητώ να ευνοηθεί κανένας. Ζητώ το προφανές: Να υπάρχει δίκαιο. Να εφαρμόζεται ο νόμος. Να σταθμίζεται η απόδειξη. Να αιτιολογείται η κρίση. Να βασιλεύει η λογική και η ευθύνη, όχι η αυθαιρεσία και η υποψία διαπλοκής. Ως μάχιμος δικηγόρος, αδυνατώ να κρύψω την θλίψη και την αγανάκτησή μου. Παρατηρώ αποφάσεις που δεν αποδίδουν δίκαιο, αλλά φαίνεται να εξυπηρετούν σκοπιμότητες. Αποφάσεις που πατάνε σε σαθρό έδαφος αποδείξεων ή ερμηνεύουν διατάξεις με τρόπο τεχνητό, αστήρικτο ή κατάφωρα στρεβλό.
Το πρόβλημα δεν είναι μεμονωμένο. Είναι συστημικό. Δεν είναι πλέον η εξαίρεση. Τείνει να γίνει κανόνας. Η αναιτιολόγητη αποδοχή του ισχυρού, η εκ προοιμίου απαξίωση του αδύναμου, η παραβίαση της αρχής της δίκαιης δίκης, η τυφλή ευθυγράμμιση με εισαγγελικές προτάσεις ακόμα και σε εμφανώς εσφαλμένες κρίσεις, πλήττουν την ίδια τη νομιμοποίηση του θεσμού της Δικαιοσύνης στα μάτια του πολίτη. Δεν διεκδικώ το μονοπώλιο της αλήθειας. Αλλά όλοι έχουμε το καθήκον να μιλήσουμε, όταν η αλήθεια φιμώνεται μέσα σε μια έδρα. Αν οι δικαστές είναι λειτουργοί του κράτους δικαίου, τότε οφείλουν να προστατεύουν με τη γραφίδα τους ό,τι απέμεινε από την αξιοπιστία του. Αν δεν μπορούν – ή δεν θέλουν – τότε εμείς, οι υπόλοιποι νομικοί λειτουργοί, δεν δικαιούμαστε να μένουμε άφωνοι. Γιατί αν συνεχίσουμε έτσι, δεν θα έχουμε κρίση Δικαιοσύνης - θα έχουμε κατάρρευση του κράτους δικαίου . Και τότε , κανείς δεν θα είναι ασφαλής.