Άρθρο του Δ.Σαλαπάτα " Εκλογή μουσουλμάνου δημάρχου και η δύση που δεν καταλαβαίνει οτι χάνεται "

Γράφει ο Δημήτρης Σαλαπάτας Δικηγόρος μέλος Δ.Σ.Ν πολιτευτής Ν.Αργολίδας με την "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ"

Η εκλογή μουσουλμάνου δημάρχου στη Νέα Υόρκη δεν είναι απλώς ένα πολιτικό γεγονός.

Είναι η καθαρή αντανάκλαση μιας Δύσης που χαμογελά ενώ αυτοκαταργείται.

Μιας Δύσης που, στο όνομα της ανεκτικότητας, ξηλώνει το ίδιο της το οικοδόμημα.

Γιατί, ναι — στη Δύση ο μουσουλμάνος μπορεί να εκλεγεί.

Στην Ανατολή όμως, ο Χριστιανός ούτε να δηλώσει υποψήφιος δεν μπορεί.

Και αυτό δεν είναι ισότητα. Είναι αυταπάτη.

Η Δύση παλεύει να δείξει ανωτερότητα· η Ανατολή περιμένει απλώς να την καταπιεί.

Κι ενώ η Ευρώπη φροντίζει να μην προσβάλει καμία θρησκεία εκτός της δικής της,

στα ίδια της τα σχολεία απαγορεύεται ο σταυρός, λογοκρίνεται η πίστη,

και ο ίδιος ο χριστιανικός πολιτισμός αντιμετωπίζεται ως «παρελθόν που πρέπει να ξεπεραστεί».

Αλλά το δημογραφικό δεν έχει ιδεολογία. Έχει αριθμούς.

Δ.Σαλαπάτας 

Και οι αριθμοί λένε πως σε λίγες δεκαετίες,

οι Χριστιανοί θα είναι μειοψηφία μέσα στις ίδιες τις ευρωπαϊκές τους πατρίδες.

Όχι γιατί κάποιοι τους πολέμησαν με όπλα,

αλλά γιατί οι ίδιοι παραδόθηκαν με σημαίες ειρήνης και συνθήματα «ανεκτικότητας».

Η Δύση πίστεψε ότι η πολυπολιτισμικότητα είναι δύναμη.

Ξέχασε όμως πως καμία κοινωνία δεν αντέχει όταν πάψει να έχει κοινό πυρήνα.

Όταν όλοι έχουν «δικαίωμα» και κανείς δεν έχει υποχρέωση.

Όταν η φιλοξενία γίνεται υποταγή.

Και η ελευθερία λόγου γίνεται σιωπή — για να μην «προσβάλουμε» τον νέο ένοικο.

Το μάθημα είναι σκληρό και απλό:

Όποιος δεν προστατεύει την ταυτότητά του, τη χάνει.

Όποιος δεν υπερασπίζεται τα σύμβολά του, θα τα βλέπει να καίγονται στο όνομα της «ανεκτικότητας».

Όποιος ντρέπεται για την πίστη του, θα ζήσει ξένος στον ίδιο του τον τόπο.

Η εκλογή ενός μουσουλμάνου δημάρχου στη Νέα Υόρκη είναι απλώς η αρχή ενός φαινομένου που δεν σταματά στα σύνορα.

Γιατί οι πολιτισμοί δεν πεθαίνουν από εχθρούς — πεθαίνουν από λήθη.

Και η Δύση, τυφλωμένη από τις ίδιες της τις αξίες, προχωρά στον δρόμο της αυτοκατάργησης πιστεύοντας πως «προοδεύει».

Η αλήθεια όμως είναι αμείλικτη:

Δεν υπάρχει μέλλον για έναν πολιτισμό που ντρέπεται για το παρελθόν του.

Δεν υπάρχει αύριο για έναν λαό που δεν πιστεύει πια σε τίποτα, παρά μόνο στο «δικαίωμα του άλλου».

Η Δύση χάνει, γιατί έπαψε να πιστεύει στον εαυτό της.

Κι όταν πάψει να υπάρχει το «εμείς»,

τότε οι άλλοι —οι πιο πιστοί, οι πιο οργανωμένοι, οι πιο αποφασισμένοι—θα γεμίσουν το κενό.

Κι εκείνη τη μέρα, δεν θα φταίει η Ανατολή.

Θα φταίει η Δύση που δεν ήθελε να δει την αλήθεια:

πως ΚΑΝΕΙΣ  ΔΕΝ ΣΕΒΕΤΑΙ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΕΒΕΤΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ!