Οι καθημερινές ειδήσεις από την Αργολίδα, την Πελοπόννησο, την Ελλάδα και την Ευρώπη. Πιστοποιημένο μέλος του Μητρώου Επιχειρήσεων Ηλεκτρονικών Μέσων Ενημέρωσης.
Η Παγκόσμια Ημέρα Ζυμαρικών καθιερώθηκε το 1998, με πρωτοβουλία της Ένωσης των Ευρωπαίων Βιομηχάνων Ζυμαρικών (UNAFPA) για να γνωστοποιήσει στο ευρύ κοινό τη γευστική και θρεπτική αξία των ζυμαρικών. Σκοπός της είναι η γνωστοποίηση στο κοινό σε παγκόσμια κλίμακα για τη γευστική και θρεπτική αξία τους. Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 25 Οκτωβρίου, σε ανάμνηση του πρώτου συνεδρίου της Ένωσης το 1995
Η ημερομηνία εορτασμού της μόνο τυχαία δεν είναι, καθώς πραγματοποιείται σε ανάμνηση του πρώτου συνεδρίου της Ένωσης το 1995. Τα ζυμαρικά έχουν υψηλή θρεπτική αξία αφού βρίσκονται στη βάση της Πυραμίδας της Μεσογειακής Διατροφής, γεγονός που συνιστά τη συχνή εβδομαδιαία κατανάλωση τους.
«Η ζωή είναι ένας συνδυασμός από μαγεία και πάστα» είχε αποφανθεί κάποτε ο Φεντερίκο Φελίνι και το γεύμα ή το δείπνο της 25ης Οκτωβρίου είναι μια καλή στιγμή για πιάτα που εμπεριέχουν και τα δύο. Μπορεί η 25 Οκτωβρίου να καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Ζυμαρικών μόλις το 1998 από εκπροσώπους της εν λόγω βιομηχανίας (συγκεκριμένα της Ένωσης των Ευρωπαίων Βιομηχάνων Ζυμαρικών) σε ανάμνηση του πρώτου συνεδρίου τους (το 1995), τα ίδια τα ζυμαρικά όμως είναι παρασκευή άρρηκτα δεμένη με την αγροτική ζωή της ανθρωπότητας, έχει ιστορία αιώνων και οι ρίζες της συνδέονται με την Κίνα, την Ευρώπη (Ελλάδα, Ιταλία), αλλά και τον αραβικό κόσμο. Τα αμέτρητα είδη ιταλικής pasta είναι σήμερα από τα πλέον δημοφιλή ζυμαρικά παγκοσμίως.
Σε αντίθεση με την πεποίθηση ότι τα ζυμαρικά παχαίνουν, μία κανονική μερίδα από μακαρόνια (100 γρ) περιέχει λιγότερο από 2 γραμμάρια λίπους. Ταυτόχρονα, τα ζυμαρικά έχουν πολύ χαμηλή περιεκτικότητα σε χοληστερόλη και νάτριο (αλάτι). Συνδυάζοντάς τα με σάλτσες λαχανικών, κόκκινο κρέας, πουλερικά ή ψάρια, μπορούν να αποτελέσουν ένα πλούσιο σε γεύση και χαμηλό σε θερμίδες γεύμα. Επίσης, είναι σημαντικό το γεγονός ότι τα ζυμαρικά μπορούν να καταναλωθούν από όλους, ακόμα και από την τρίτη ηλικία, λόγω του ότι είναι εύπεπτα, δεν χρειάζονται ιδιαίτερο μάσημα και είναι εύκολα και γρήγορα στην προετοιμασία.
Η... ιστορία των ζυμαρικών
Η πρώτη αναφορά στην ύπαρξη των ζυμαρικών χρονολογείται γύρω στο 1.000 π.χ., στην αρχαία Ελλάδα, όπου η λέξη «λάγανον» περιέγραφε μία φαρδιά πλακωτή ζύμη από νερό και αλεύρι, την οποία έκοβαν σε λωρίδες.
Αυτή η ζύμη μεταφέρθηκε και στην Ιταλία από τους πρώτους Έλληνες έποικους στον 8ο αιώνα π.Χ περίπου, και έλαβε το όνομα «laganum», που στα λατινικά σημαίνει λαζάνια.
Στα μέσα του 15ου αιώνα βρέθηκε η πρώτη συμπληρωμένη συνταγή ζυμαρικών, και συγκεκριμένα στο βιβλίο του μάγειρα Martino da Como. Αργότερα συνταγές για ζυμαρικά συναντώνται και στα κείμενα του Bartolomeo Sacchi.
Μετά τον 15ο αιώνα τα μακαρόνια ξεκινούν να κατασκευάζονται και σε εμπορική βάση. Ωστόσο κατά τον 18ο αιώνα γνωρίζουν την μεγάλη τους άνθηση.
Η διαδικασία παραγωγής των ζυμαρικών ξεκινά από τα τέλη του 19ου αιώνα να αυτοματοποιείται και να εξαπλώνεται τόσο σε ολόκληρη την Ιταλία, όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο, κι από τότε μπορούμε να μιλάμε για την Βιομηχανία Ζυμαρικών.
Στις μέρες μας, τα ζυμαρικά αποτελούν ένα από τα βασικά διατροφικά προϊόντα πολλών λαών και σε όλο τον κόσμο, όπου άνθρωποι από διαφορετικές κουλτούρες απολαμβάνουν τις φημισμένες παραδοσιακές Ιταλικές συνταγές αλλά και χιλιάδες παραλλαγές τους, προσαρμοσμένες στις διατροφικές ιδιομορφίες και τα γούστα της κάθε χώρας.
Αρχαίες Ρίζες και Ανατολή
Οι πρώτες μορφές ζυμαρικών θεωρείται ότι εμφανίστηκαν περίπου το 2000 π.Χ. στην Κίνα, με noodles από κεχρί, όπως δείχνουν αρχαιολογικά ευρήματα. Παράλληλα, στην ανατολική Μεσόγειο και την αρχαία Ελλάδα υπήρχαν πιάτα από ζύμη, τα οποία ίσως αποτέλεσαν προδρόμους των σημερινών ζυμαρικών. Στην αρχαία Ελλάδα η λέξη «λάγανον» περιέγραφε μία φαρδιά πλακωτή ζύμη από νερό και αλεύρι, την οποία έκοβαν σε λωρίδες. Αυτή η ζύμη μεταφέρθηκε και στην Ιταλία από τους πρώτους Έλληνες έποικους στον 8ο αιώνα π. Χ περίπου, και έλαβε το όνομα «laganum», που στα λατινικά σημαίνει λαζάνια.
Η Εισαγωγή των Ζυμαρικών στη Σικελία από τους Άραβες (7ος αιώνας)
Στην Ιταλία, τα ζυμαρικά έχουν τις ρίζες τους στη Σικελία του 7ου αιώνα, όταν οι Άραβες κατέλαβαν την περιοχή. Έφεραν μαζί τους ένα πιάτο που ονομαζόταν «ιτρία» (ξηρά ζυμαρικά), το οποίο κατέστησε τα ζυμαρικά βασικό μέρος της τοπικής διατροφής. Η ξηρή μορφή τους τα καθιστούσε ιδανικά για αποθήκευση και μεταφορά, κι έτσι τα ζυμαρικά απέκτησαν σταδιακά φήμη.
Ζυμαρικά: Εξάπλωση και Βιομηχανοποίηση στην Ιταλία (12ος – 18ος αιώνας)
Μέχρι τον 12ο αιώνα, τα ζυμαρικά είχαν γίνει ευρέως γνωστά στη Σικελία και τα πρώτα γραπτά αρχεία κάνουν αναφορές για τα «σπαγγέτι». Η βιομηχανοποίηση άρχισε να αναπτύσσεται, και οι Ιταλοί βελτίωσαν την παραγωγή τους. Σταδιακά, η χρήση της σάλτσας ντομάτας τον 18ο αιώνα έφερε μια γευστική επανάσταση, καθώς τα ζυμαρικά συνδυάστηκαν με τη ντομάτα, δημιουργώντας ένα ακαταμάχητο πιάτο που αγαπήθηκε από όλες τις κοινωνικές τάξεις.
Μετανάστευση και Παγκόσμια Διάδοση (19ος – 20ός αιώνας)
Η μεγάλη μετανάστευση των Ιταλών στις Ηνωμένες Πολιτείες στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα έφερε τα ζυμαρικά στην Αμερική. Ωστόσο, η πραγματική τους εξάπλωση ήρθε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι Αμερικανοί στρατιώτες επέστρεψαν από την Ευρώπη με ιστορίες για τα ιταλικά πιάτα. Η ανάπτυξη της ψύξης και η ευκολία προετοιμασίας των ζυμαρικών επέτρεψαν στους παραγωγούς να διακινούν προπαρασκευασμένα πιάτα ζυμαρικών σε όλο τον κόσμο.
Τα Ζυμαρικά στη Σύγχρονη Εποχή
Σήμερα, τα ζυμαρικά κατέχουν εξέχουσα θέση στη διατροφή σε όλο τον κόσμο, με πάνω από 600 διαφορετικά σχήματα και παραλλαγές, ανάλογα με τις τοπικές συνταγές και τα έθιμα. Οι Ιταλοί παραμένουν οι μεγαλύτεροι παραγωγοί και καταναλωτές ζυμαρικών, ενώ κάθε κουζίνα προσθέτει τις δικές της γεύσεις και υλικά, διαμορφώνοντας το πιάτο με τον δικό της μοναδικό τρόπο.
Η ιστορία των ζυμαρικών είναι ένα ταξίδι πολιτισμικών ανταλλαγών, γεμάτο επιρροές από διάφορους λαούς, που οδήγησε στην ανάδειξή τους σε ένα από τα πιο αγαπημένα φαγητά του πλανήτη.
Τα είδη των ζυμαρικών
Η ποικιλία των ζυμαρικών είναι τεράστια, αλλά πρώτα απ’ όλα τα διακρίνουμε με βάση το μήκος και το σχήμα τους. Η πλειοψηφία των ζυμαρικών είναι φτιαγμένα από σιμιγδάλι και νερό. Όμως ζυμαρικά όπως οι ταλιατέλες και οι χυλοπίτες περιέχουν αβγά και γάλα που τα κάνουν πιο νόστιμα και, φυσικά, πιο παχυντικά.
Από τα μακριά ζυμαρικά θα αναφέρουμε το σπαγγέτι και τη σπαγγετίνη (Νο 10), τα λεπτά (Νο 6) και τα χοντρά μακαρόνια (Νο 2) για παστίτσιο, το λιγκουίνι, το ταλιολίνι (λεπτή ταλιατέλα), το λαζανάκι, τις ταλιατέλες, τις παπαρδέλες, τα φετουτσίνι, τα μαλλιά αγγέλου, το φιδέ κ.ά.
Από τα κοντά ζυμαρικά, τα πιο δημοφιλή είναι οι πένες, οι βίδες, τα ριγκατόνι ή σέλινο, τα φιογκάκια ή φαρφάλες, οι αχιβάδες, τα κοχύλια, το κοφτό μακαρόνι, το κοφτό μακαρονάκι.
Στα μικρά ζυμαρικά συγκαταλέγονται το κριθαράκι, το πεπονάκι, το ρυζάκι και το αστράκι. Μεγάλα ζυμαρικά είναι τα κανελόνια, τα πλατιά λαζάνια, τα κοχύλια και τα σαλιγκάρια που προορίζονται για γέμισμα. Υπάρχουν όμως και έτοιμα γεμιστά ζυμαρικά, με πιο γνωστά τα τορτελίνια και τα ραβιόλια.
Κάποιες βιομηχανίες ζυμαρικών παράγουν και ζυμαρικά για παιδιά σε διαφορετικά σχήματα, γράμματα, αριθμούς αλλά και φιγούρες αγαπημένων ηρώων από δημοφιλή παιδικά κόμικ. Υπάρχουν, επίσης, ζυμαρικά χρωματιστά με βρασμένα και λιωμένα λαχανικά που τους δίνουν το χρώμα τους. Το σπανάκι, το καρότο, η ντομάτα και το παντζάρι είναι τα πιο συνηθισμένα.